Była osobą ciepłą, serdeczną i życzliwą ludziom. Obdarzona wielkim talentem, szła przez życie samodzielnie, choć Jej mężem był zasłużony dla kultury polskiej dyrektor teatrów warszawskich Marian Meller. Wszystko, co zdobyła, zawdzięczała wrodzonym zdolnościom i wytężonej pracy. Studia aktorskie ukończyła w Państwowej Szkole Dramatycznej przy Konserwatorium Warszawskim w 1932 r. W tym samym roku debiutowała na scenie Teatru Miejskiego w Toruniu. Po rocznym tam pobycie przeniosła się do Teatru Ziemi Wołyńskiej z siedzibą w Łucku. Przez dwa lata należała do zespołu aktorskiego Teatru Reduta, którego twórcą i dyrektorem był Juliusz Osterwa. Od 1938 r. aż do wybuchu wojny występowała w Teatrze Narodowym w Warszawie. Po wojnie zaczynała od Teatru Wojska Polskiego w Lublinie, z którym wyjechała do Łodzi. Od 1947 r. znów oklaskiwała Ją Warszawa. Najpierw w Teatrze Nowym przy Puławskiej, gdzie pamiętne Jej role to Anna Andrejewna w "Rewizorze" i Pulcheria w "Domu otwartym". W 1949 r. przeniosła się do Rozmaitości. Jej świetne role w tym teatrze to Helena Topolska w "Lekkomyślnej siostrze" i Maniewiczowa w "Żabusi". Z chwilą otwarcia Narodowego znalazła się w tym zespole, grając m.in. w inauguracyjnym przedstawieniu Głafirę w "Jegorze Bułyczowie". Ale największe sukcesy odnosiła w Teatrze Dramatycznym, którego otwarcie nastąpiło w 1955 r. "Weselem" - tu zagrała Gospodynię. Wśród znakomitych Jej kreacji znalazła się Jokasta w "Królu Edypie", Doktor Matylda Zahnd w "Fizykach", Królowa Eleonora w "Królu Janie" czy Kopecka w "Szwejku". Większość tych przedstawień reżyserował Ludwik Rene. Pracowała też z Jerzym Jarockim i Maciejem Prusem. Zachwycała się Nią publiczność, a krytycy nazywali Ją "aktorką głęboko ludzką". Nie bardzo wiem, co to znaczy, ale wiem, że była aktorką, która fascynowała i której się wierzyło. W licznych wywiadach mówiła zawsze, że Jej aktorstwo opiera się na przeżyciu i identyfikowaniu się z postacią, a tego wszystkiego uczyli Ją wielcy mistrzowie - Juliusz Osterwa i Wilam Horzyca. W swoim bogatym dorobku oprócz ról teatralnych miała wybitne role filmowe, telewizyjne i radiowe. Za główną rolę w filmie "Głos z tamtego świata" dostała Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mar del Plata, a za Akulinę w telewizyjnych "Mieszczanach" Złoty Ekran. Postać Fronczakowej w radiowych "Matysiakach" przyniosła Jej dodatkową popularność wśród niezliczonych słuchaczy. Była zasłużonym Członkiem ZASP-u. Ostatnie lata spędziła w Domu Aktora w Skolimowie. Tam też zmarła 3 lipca 1996 r. Pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.