Cement portlandzki po zarobieniu z wodą podlega przemianom chemicznym, powodując twardnienie i wodoodporność. To cenne w budownictwie zdolności wiążące. Podobne właściwości nie są obce niektórym rodzajom wapna naturalnego, wykorzystywanym dla celów budowlanych już przez starożytnych Rzymian. Po upadku cesarstwa rzymskiego materiały takie (cementy naturalne) przestały być jednak szerzej wykorzystywane i ponownie zainteresowano się nimi dopiero w XVIII w. W połowie XVIII w., przy okazji budowy latarni morskiej Eddystone, Anglikowi Johnowi Smeatonowi udało się uzyskać rodzaj wapna hydraulicznego o cechach cementu naturalnego, które wiązało nawet pod wodą. Na przełomie XVIII i XIX w. inny Anglik, James Parker, wyprodukował materiał wiążący o właściwościach takich jak cement naturalny stosowany w starożytności i z tego powodu nazywany cementem rzymskim. W pierwszych dwóch dziesięcioleciach XIX w. badania nad cementami naturalnymi prowadzili, uzyskując godne uwagi wyniki, także Louis Vicat we Francji, Charles William w Wielkiej Brytanii i Canvass White w Stanach Zjednoczonych. Poważną wadą różnego rodzaju cementów naturalnych była jednak ich niska wytrzymałość.

To tylko fragment artykułu. Aby czytać dalej, kup dostęp poniżej.

4 miliony tekstów od 1989 roku.
Zyskaj dostęp do archiwalnych treści "Gazety Wyborczej".
Znajdź historie, których szukasz.

Kup dostęp